პარიზი.
სან-მარტენის უბანი.
კაფე “Chez Marcel”.
ოლგა ბაბლუანი: მე სალათი შევუკვეთე უკვე.
ფრედერიკ ბეგბედერი: დავაგვიანე, არა?
ოლგა ბაბლუანი: არა.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ყველაფერი მომწონს, კმაყოფილი ვარ. რა ავირჩიო, არ ვიცი.
ოლგა ბაბლუანი: შენი ნაწარმოებები უვიზო რეჟიმივითაა – ყველა ქვეყანაში კითხულობენ. საფრანგეთია შენი დაბადების ადგილი და რას ფიქრობ, რამდენად ჯანსაღია დღეს შენი ქვეყანა?
ფრედერიკ ბეგბედერი: რა არის, იცი, დასავლეთის თითქმის ყველა დიდი კულტურის მქონე ქვეყანა საკუთარი წარსულითვე არის გათელილი. განვიცდით საკუთარი დიდების დაკარგვას. წარმოიდგინე, ვბატონობდით აფრიკაზე, ინდოჩინეთზე… ეიფელის კოშკს ვაშენებდით გასართობად. სიგიჟეა ერთი ქვეყნისთვის ეს ყველაფერი.
მე მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ დავიბადე, როდესაც საფრანგეთმა ომი წააგო. წააგო, ვიმეორებ, რადგან გვინდა დავივიწყოთ, რომ ომი წაგებული გვაქვს. თავი გამარჯვებულებად მოგვაქვს. ეს ფრანგებისთვის აუღიარებელი ტაბუა. მე წაგებული ომიდან 20 წლის შემდეგ დავიბადე.
ოფიციანტი: ინებებთ რაიმეს?
ფრედერიკ ბეგბედერი: ქათმის სოუსი ბრინჯით. სასმელი… შენ რას სვამ, ოლგა?
ოლგა ბაბლუანი: პორტუგალიური წითელი ღვინო მისხია.
ფრედერიკ ბეგბედერი: პორტუგალიური? ფრანგული მომართვით!
(სიცილი)
რას ვამბობდი? ხო, დავიბადე 1965 წელს, ომის შემდეგ, 1968 წლის სოციალურ ამბოხამდე. მთელი ცხოვრება მაქვს შეგრძნება, რომ ჩემი გარემო სავსეა ეჭვით, კრიზისებით, გაუთავებელი წუწუნით და ვერშემდგარი გარდაქმნის განცდით. და ამ ყველაფერთან ერთად, ჰაერი გაჟღენთილია საოცარი ამპარტავნებით. ალბათ, აქედან გამომდინარეობს ჩემი ნაწარმოებების დრამატურგიის არსიც. ჩემს წიგნებში მეც ვწუწუნებ, მოვთქვამ, ყველაფერს ვაკრიტიკებ და, ამავდროულად, აროგანტულიც ვარ.
ოლგა ბაბლუანი: ცოტას ხომ არ აჭარბებ?
ფრედერიკ ბეგბედერი: (სიცილი) პერსონაჟებს ვგულისხმობ. ძალიან არასასიამოვნო ტიპები არიან ჩემი პერსონაჟები. შენ არ ფიქრობ ასე? ცინიკურები, გამუდმებით სპექტაკლების მონაწილეები…
ოლგა ბაბლუანი: ნაწილობრივ, ვერ გეთანხმები.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ა, მართლა? ძალიან კარგი. “ფრანგული რომანი” ბევრად უფრო განსხვავებული ტონის მატარებელია, ვიდრე “99 ფრანკი”…
ოლგა ბაბლუანი: შენ ყვები თანამედროვე, კონსუმერული სამყაროს ისტორიებს. ცხოვრება სავსეა მრავალფეროვნებით – უადგილო ღიმილებით, ცინიზმით, ერთჯერადი სიყვარულებით, დაბალი და მაღალი თვითგადარჩენის სიმპტომებით… ამავდროულად, ჰუმანურ ხაზს, რაც ყველას გრძნობას უღვიძებს, არასოდეს კარგავ. ცხოვრება, თავისთავად,დრამატურგიულად საინტერესოა.
ფრედერიკ ბეგბედერი: გეთანხმები.
ოლგა ბაბლუანი: ფრანგები შენს პერსონაჟებს ბევრად უფრო კრიტიკულად აფასებენ. აღმოსავლეთის ქვეყნებში
ყოველდღიური რეალობა უფრო მძიმეა. ხშირად ისეთ ცოცხალ ტიპებს ნახავ, რომ წარმოდგენის უნარი ვერც გაწვდება. შენი პერსონაჟებიც “ბუნების კანონში” უნდა ვეძიოთ.
ფრედერიკ ბეგბედერი: საინტერესოა.
ოლგა ბაბლუანი: საფრანგეთის შენეულ შეფასებას მინდა ჩემი აზრი დავამატო. პლატონის აზრით, ადამიანს სჭირდება სამი რამ: ინტელექტი (თავი), გამბედაობა (ანუ გული) და სურვილი. ფრანგების დიდ ნაწილს თითქოს დაკარგული აქვს მთავარი: გულის/გამბედაობის ნაწილი – ის, რაც ქმნის, რაც ომობს, რასაც უყვარს და აცოცხლებს. ისინი პატარა სურვილების მსახურებად არიან ქცეულები.
ფრედერიკ ბეგბედერი: მესმის აბსოლუტურად, მართალია.
ოფიციანტი: მოგართვით ღვინო.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ააა, მოვიდა ღვინოც. აბა, გაგვიმარჯოს. მაინც მიკვირს, რატომ აირჩიე პორტუგალიური ღვინო?
ოლგა ბაბლუანი: რატომაც არა. ეგზოტიკისთვის. პარიზში წვიმს, პორტუგალიაში თბილა დღეს.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ქართული ღვინო ცნობილია, როგორც ერთ-ერთი საუკეთესო.
ოლგა ბაბლუანი: მართალია.
ფრედერიკ ბეგბედერი: რომ გავაგრძელოთ საფრანგეთზე საუბარი, გენერალმა შარლ დე გოლმა კომპენსაცია გაუკეთა წაგებულ ომს. გაამყარა მოგებული ომის მითი, დიდი ქვეყნის დიდება თეორიულად შეინარჩუნა: შექმნა სოციალური დაზღვევის სისტემა, სხვადასხვა ტიპის სოციალური დახმარებები, რამაც დაცულობის ილუზია შექმნა – ის კომფორტი, რაც მარშალმა პეტენმა ვერ გააკეთა ხალხისთვის. ჩვენც დავდივართ საავადმყოფოებში – ყველაფერს სახელმწიფო იხდის, უმუშევრობა ანაზღაურებულია… შეფუთულები ვართ…
ოლგა ბაბლუანი: სიმართლის შიმშილია. რატომ იყო დე გოლის პოლიტიკა ასეთი? ტყუილის გამოსასყიდად მხოლოდ?
ფრედერიკ ბეგბედერი: ალბათ, კი, ასეა. ამ ფორმით კომუნიზმის მსგავსი იდეალისტური სახელმწიფოს მოდელი შექმნა, ეტატიზმის მსგავსი. ჩვენი სისტემიდან ბევრი რამ მომწონს: მაგალითად, კარგია, როდესაც ადამიანებს საშუალება აქვთ, დასასვენებელი თანხა აუნაზღაურდეთ… მაგრამ ეს დიდ, ფასეულ ნაციონალურ ამბიციასთან არ იგივდება. ამიტომაცაა, ალბათ, რომ ზოგიერთი ნაციონალისტური პარტია პროგრესს განიცდის. ხალხში საფრანგეთის სიდიადის ნოსტალგია ძლიერია.
ოლგა ბაბლუანი: გაოცებული ვარ, რომ საზოგადოების გარკვეულ ნაწილს პუტინი მოსწონს.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ეს ცოტა რთული თემაა.
ოლგა ბაბლუანი: კი, მაგრამ დღეს პუტინი აფინანსებს საფრანგეთში ერთ-ერთ დიდ პარტიას (მტკიცებულება არ გამაჩნია, მაგრამ ამაზე კულუარული ხმები არსებობს, პრესა აქტიურად ლაპარაკობს) – ნაციონალურ ფრონტს. უდიდესი გავლენის მაჩვენებელია, როდესაც დიდ ქვეყანაში – საფრანგეთში შემოგაქვს ერთ-ერთი პარტიის დასაფინანსებელი ფული. და ეს პარტია პროგრესირებს. ამ შემთხვევაში, ფაქტზეა საუბარი.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ცოტა უცნაური სიტუაციაა. მაგალითად, პრესა ერთხმად პუტინის წინააღმდეგია. მაგრამ ხალხს მაინც ენატრება…
ოლგა ბაბლუანი: ენატრება “მამა მმართველი”?
ფრედერიკ ბეგბედერი: ასეა და, ამავე დროს, პუტინის პოპულარობას ხელს უწყობს მისი დაეშის (ისლამისტური სახელმწიფოს) წინააღმდეგ ბრძოლაც. ეს პოლიტიკა მოსწონს ხალხს. დღეს საფრანგეთი ყველა ქვეყნის მეგობარია, ვინც კი დაეშს ბომბავს. გამოგვდის, რომ ვამბობთ “მადლობა პუტინს” (ირონიული სიცილი). საერთოდ, საფრანგეთისა და რუსეთის ისტორია საკმაოდ ძველი და კომპლექსურია: არსებობს აღფრთოვანებაც კულტურის მიმართ (პოეზია, რომანტიზმი), ცხოვრების გემოც. რუსებიც ფრანგებივით ჰედონისტები არიან. უყვართ წვეულებები, ქეიფი. დიდი განსხვავება არ არის რაბლესა და გოგოლს შორის.
ოლგა ბაბლუანი: სხვაობა არსებობს, რა თქმა უნდა, მაგრამ მესმის, რისი თქმაც გინდა.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ამბობ, რომ ცხოვრებისეული “სიგიჟე” დავკარგეთ ფრანგებმა, მაგრამ ამისთვის მხოლოდ გამოღვიძებაა საჭირო. მაგალითად, ახლა ვსხედვართ უბანში, სადაც 13 ნოემბრის ტრაგედია მოხდა და ეს უბანი განსაკუთრებით დაჭრილია. და, თბილისი როგორი ქალაქია?
ოლგა ბაბლუანი: თბილისი გარსია მარკესსაც გადაღლიდა (სიცილი), აბსოლუტური დრამატურგიული საგიჟეთია. მაგრამ შემიძლია გითხრა, რომ შესაძლებლობების ქალაქია. საღამოს თუ რაიმე საინტერესო იდეა გაგიჩნდა, შეიძლება დილასვე განახორციელო. მართალია, სოციალური პრობლემები მძიმეა, მაგრამ ბევრი ადამიანი მინახავს, პატარა თანხით სახლებში რესტორნები გაუკეთებიათ. საფრანგეთისთვის ასეთი რამ გამორიცხულია. კლანური საზოგადოების მიუხედავად, განვითარების ცოცხალი პროცესი მიდის. ის, რაც ფრანგებმა 200 წლის წინ გაიარეს, საქართველო ტექნოლოგიების და გლობალიზაციის პერიოდში გადის.
ფრედერიკ ბეგბედერი: მაგრად მინდა თბილისის ნახვა. შარშან ვერ წამოვედი შენს გადაცემაში მონაწილეობის მისაღებად, ფილმის გადაღება მქონდა.
ოლგა ბაბლუანი: მოდი, ახლა წამოდი, გეპატიჟები ისევ. ამჯერად ჟურნალი “12”-ის ჩემი ნომრის გამოშვებისთვის.
ფრედერიკ ბეგბედერი: წამოვალ აუცილებლად. გადაწყვეტილია! დავგეგმოთ.
ოლგა ბაბლუანი: გადაწყვეტილია. ამავდროულად, იცი, რომ ქვეყანის 30% ოკუპირებულია რუსეთის მიერ. რატომ აღარ დადიხარ რუსეთში?
ფრედერიკ ბეგბედერი: ის, რაც მახალისებდა რუსეთში, “ნულოვანი წლების” პერიოდი, პირველი პოსტ-საბჭოთა თავისუფლების პერიოდი იყო – 1991 წლიდან 2006 წლამდე. ახლა ფილმის მონტაჟს ვამთავრებ, რომლის მთავარი პერსონაჟიც მოსკოვში ცხოვრობს – ამოვწურე ის, რაც იქ მაინტერესებდა, ჩემი სათქმელი მოვყევი. თან, ქვეყანა შეიცვალა, ნაკლებად სასიამოვნოა იქ ყოფნა.
2000-2002 წელი ძალიან სახალისო პერიოდი იყო. მოსკოვი მსოფლიოში ყველაზე გასართობ ქალაქად ითვლებოდა: ყოველდღე ახალი რესტორნები, უზარმაზარი ღამის კლუბები იხსნებოდა. დღეს ეს შეიცვალა. საოცარი პერიოდი იყო. ყველანაირი ტიპის ოლიგარქები მეპატიჟებოდნენ. ერთხელ ერთ-ერთმა დამპატიჟა, მონდომებით მათვალიერებინებდა საკუთარ სახლ-კარს, ყურადღებას არ ზოგავდა: ხან მასროლინებდა, ხან აუზში მახტუნავებდა. “მოდი, კინოდარბაზი მაქვს, ვუყუროთ ფილმს” – უხაროდა. მასაჟი, ქალები, ყველაფერი იყო. გადაწყვიტა, რომ საუკეთესო მეგობრები ვიყავით. მე მალევე დავტოვე ეს მასპინძელი. ძალიან განაწყენდა. დადიოდა და ამბობდა: ”ჩემთან იყო სტუმრად, გამომიყენა”. (სიცილი) ჩათვალა, რომ ვეკუთვნოდი. ასეთი ტიპები უცებ აღმოჩნდნენ მილიარდერები, პოსესიურები, რომლებსაც სჯერათ, რომ ადამიანებიც იყიდებიან. “99 ფრანკის” პირველი ფრაზაა: “ყველაფერი იყიდება”. მაგრამ მე არ ვიყიდები.
ოლგა ბაბლუანი: რა ფორმით ქირავდები? (სიცილი) ფრედერიკ ბეგბედერი: მაგალითად, დიდ თანხას ვახდევინებ კლუბებს დიჯეის როლზე. როგორ მუსიკასაც მინდა, ვატრიალებ და, ამავე დროს, ყველა ჩემს დაკრულზე ცეკვავს. საოცრად სასიამოვნოა.
ოლგა ბაბლუანი: საკმაოდ ჯანსაღი “საქირავებელი” ხარ. ისევ ძველებურად დადიხარ საღამოებზე, როგორც ადრე?
ფრედერიკ ბეგბედერი: არა, რა თქმა უნდა. უკვე 50 წლის ვარ, ასაკი მაქვს. სამი დღე მჭირდება, რომ ერთი ღამის
გართობიდან გამოვიდე. ნახავ შენც, დიდი ხნის შემდეგ, რომ ღამეების თენება თანდათან შეუძლებელი ხდება.
ოლგა ბაბლუანი: სიგარეტსაც აღარ ეწევი.
ფრედერიკ ბეგბედერი: არა, ადრე ჰოლანდიიდან ბალახს ვაზიდინებდი. ამსტერდამის მოსაწევს ქიმიური ნივთიერებები ურევია. საშინლად ძლიერია. ორი ნაფაზის შემდეგ, ადამიანები ორი დღე გათიშული იყვნენ. ბოლოს დავანებე თავი.
ოლგა ბაბლუანი: პარანოიაც დაგემართებოდა, სავარაუდოდ.
ფრედერიკ ბეგბედერი: კი, ვეღარ ვუძლებდი. ფილმის ყურებას რვა საათი ვუნდებოდი.
ოლგა ბაბლუანი: საქართველოს კანონმდებლობით, 10 წლის გატარება მოგიხდებოდა ციხეში.
ფრედერიკ ბეგბედერი: მართლა? ჩემი ფილმის პერსონაჟი, ოქტავი, ყველა იმ სისულელეს, რასაც ცხოვრებაში აკეთებს, საქართველოში ვეღარ გააკეთებდა?
ოლგა ბაბლუანი: ვერა, მაგრამ სხვა სახისას, რამდენსაც გინდა. ვისაუბროთ შენს დღევანდელ მუშაობის პროცესზე. ახალი ფილმის მონტაჟს ამთავრებ?
ფრედერიკ ბეგბედერი: კი, ფილმს ქვია “იდეალი”. მართალს ამბობ, რომ რეალისტურ რომანებს ვწერ. მაგრამ ფილმზე მუშაობის დროს, მინდა, რომ სანახაობა მოვაწყო. არ მინდა მოგიყვე ამბავი, მაგრამ იცოდე, რომ ვიზუალური ატრაქციონია. მაგალითად, “13 ცამეტი” (რეჟისორი: გელა ბაბლუანი) ძალიან ვიზუალური ფილმია. ჩემი – კომედიაა, შავი იუმორით და მძაფრი ვიზუალური ეფექტებით. ერთი დაკარგული, დეზორიენტირებული ტიპის ისტორიას ვყვები, რომელიც რუსეთში ატარებს დროს, 2002 წელია. ვიცი, რომ ქართველებისთვის რთულია რუსეთის თემა, მაგრამ მაინც მინდა მოსკოვის მონახულება.
შენ ამბობ, რომ ფრანგები “ჩაძინებულები ვართ” – მართალია, მაგრამ ჩვენ მარტო არ ვართ ამ საკითხში, რუსი ხალხიც გათიშულია. იმედს ვიტოვებ, რომ გამოიღვიძებს ერი, რეალობას შეაფასებს. ისტორიის მანძილზე, ბევრჯერ მომხდარა სახალხო აჯანყებები: საფრანგეთშიც და რუსეთშიც. რუსებს მეფეები გადმოუგდიათ…
ოლგა ბაბლუანი: და გაუთავებელი ციკლით, ახალი“მეფეებით” შეუცვლიათ. საფრანგეთმა დემოკრატიული მმართველობის ფორმას მიაღწია… ფრანგი და რუსი ხალხის ერთნაირი მეთოდით “გამოღვიძება” შეუძლებელია.
ფრედერიკ ბეგბედერი: მართალია, ეს არის ნამდვილი საოცრება. რუს ხალხს მმართველი მუშტი უყვარს… გულდასაწყვეტია დღევანდელ პოლიტიკურ სისტემასთან მათი შეგუება.
ოლგა ბაბლუანი: საფრანგეთის მომავალ არჩევნებზე რას ფიქრობ? სარკოზის გამარჯვება შესაძლებლად მიგაჩნია?
ფრედერიკ ბეგბედერი: ახალი სისხლი, ახალი პოლიტიკური მოძრაობა და თაობაა საჭირო…
ოლგა ბაბლუანი: სად არის ეს ხალხი?
ფრედერიკ ბეგბედერი: ველოდები. რიმეიქი დაგვიტრიალდება, სარკოზი – ჰოლანდი მეორე ტურში ისევ ერთად რომ ვიხილოთ. იმედი მაქვს, ანესთეზირებული საზოგადოება გამოფხიზლდება. ქართველებმა თუ მოახერეთ, ჩვენ რატომ ვერ შევძლებთ?
ოლგა ბაბლუანი: ჩვენ ევროპული განმანათლებლობის პერიოდი არ გაგვივლია. საბჭოთა კავშირის ნაწილი ვიყავით, რომელიც რევოლუციებით არ დაშლილა. 200 წლის წინანდელი ფრანგული ისტორიული რევოლუციების ჩვენს პოსტსაბჭოთა რევოლუციებთან შედარება შეუძლებელია – ისტორიული მიზეზები სხვადასხვაა. ერთი პერიოდი, კომუნისტური პარტიის მრჩეველი იყავი?
ფრედერიკ ბეგბედერი: კი, ვიყავი. სიამოვნებას მანიჭებდა ჩემი ოჯახის აღშფოთებისთვის მეცხოვრა (ფრანგული ბურჟუაზია). ამავე დროს, კათოლიკური აღზრდიდან გამომდინარე, მენტალურად მჯერა იმის, რომ “უკანასკნელები პირველები იქნებიან”. გულწრფელად მომხრე ვარ გაჭირვებულების დახმარების. მაწუხებს, როდესაც ვიცი, რომ სადღაც ადამიანები შიმშილის გამო ამთავრებენ ცხოვრებას. არ ვიცი, მემერცხენე ვარ თუ მემარჯვენე, მაგრამ ვფიქრობ, ადამიანები მდიდარ ქვეყანაში არ უნდა შიმშილობდნენ. არანორმალური მდგომარეობაა. სამართლიანობის ფენომენი არ უნდა დავივიწყოთ.
ოლგა ბაბლუანი: სიკვდილზე ფიქრობ?
ფრედერიკ ბეგბედერი: რა თქმა უნდა. დღეს ვლაპარაკობდი, რომ ადამიანის სიცოცხლის ხანგრძლივობის პროგრესმა იკლო. ყოველ წელს რამდენიმე თვით გვემატებოდა ხანგრძლივობა – ახალა, უკან მივდივართ. წინა კვირის პრესა ამ თემაზე საუბრობდა. მე, როგორც მამაკაცს, შემიძლია ვთქვა, რომ 25 წელი დამრჩა საცხოვრებლად, მაქსიმალურად უნდა გამოვიყენო ჩემი ცხოვრება.
ოლგა ბაბლუანი: სიცოცხლის ხანგრძლივობის პროგრესის კლება არასასიამოვნო ამბავია, მაგრამ მართლა გჯერა, რომ 25 წელზე მეტს ვერ იცოცხლებ? იქნე 100-მდე ცოცხლობ?
ფრედერიკ ბეგბედერი: იქნებ არც მინდა, რომ 100-მდე ვიცოცხლო?
ოლგა ბაბლუანი: ეგ სხვა საკითხია, მაგრამ სიკვდილის ფაქტორთან შეგუება, რომ ფატალურად, 75 წლის შემდეგ შენს თავს დედამიწაზე ვეღარ ხედავ – ფსიქოლოგიური მომენტი მგონია. შენვე ეგუები, წყვეტ.
ფრედერიკ ბეგბედერი: მართლა? როგორ, ამიხსენი, მართლა მაინტერესებს. ესე იგი, ფიქრობ, რომ თუ რაიმე ავადმყოფობა არ შეგეყარა, ფსიქოლოგიური სიმტკიცით, სურვილით,ნებით შეიძლება სიცოცხლე გაიხანგრძლივო?
ოლგა ბაბლუანი: მე ჩემი რწმენა მაქვს, ასე მჯერა – ალბათ, ბევრი ფაქტორი მუშაობს, რაც ჩემი ქვეყნის ისტორიასთანაა დაკავშირებული – ადრეულ ასაკში სიცოცხლის შეწყვეტა ბანალიზებულია საქართველოში. ამიტომ სიკვდილზე გამარჯვება ცალკეული სპორტია (არ ვგულისხმობ მხოლოდ ფიზიკურ სიკვდილს) – უნდა გადაწყვიტო, რომ გრძელვადიანად იარსებებ. ქუჩაში რომ ვინმე აგეკიდოს, შეგაწუხოს, ხომ მოიცილებ? ასეც შეიძლება შეხედო, სიკვდილზე ფიქრიც განსადევნია.
ფრედერიკ ბეგბედერი: რა საინტერესოა. მართალია. კარგად მესმის. მე ისევ ჟურნალ “Lui”-ს რედაქტორი ვარ. იდეა მაგარი საინტერესო იქნება ჟურნალისთვის: “სიკვდილი ფეხებზე გვკიდია!” – აი თემა!
ოლგა ბაბლუანი: შენს თანამედროვე მწერლებს კარგად იცნობ. მიშელ უელბეკის შესახებ რას იტყვი?
ფრედერიკ ბეგბედერი: დიდი მწერალია. თავისებური სტილი აქვს. მარტოხელა ადამიანია, რომელიც “უნდა” წაიკითხო.
ოფიციანტი: კიდევ რაიმეს ხომ არ ინებებთ?
ოლგა ბაბლუანი: ყავას, თუ შეიძლება.
ფრედერიკ ბეგბედერი: საქართველო საინტერესო ქვეყანაა. რაც არ უნდა ბოროტების იმპერიის შემქმნელი იყოს
სტალინი, ფაქტია: დიდი ისტორიული ფიგურა ქართველი იყო. მიხეილ სააკაშვილი (რომელსაც არ ვიცნობ), ვიცი, რომ დღეს უკრაინაში გუბერნატორია. ვერ დავასახელებ ფრანგ პოლიტიკურ ფიგურას, რომელიც ორ ქვეყანაში მმართველობდეს. ქალები?
ოლგა ბაბლუანი: ქალები ძალიან ძლიერები არიან – ებრაელ ქალებს ვერ შევადარებთ, მაგრამ მამაკაცზე და, საერთოდ, ოჯახის ინსტიტუტზე დიდი გავლენა აქვთ. შორიდ ანჩანს, რომ კაცია მთავარი მამოძრავებელი ძალა, მაგრამ ეს მოჩვენებითია. პასუხისმგებლობის დიდი გრძნობაც გააჩნიათ. მამაკაცი და ქალი ერთნაირი ვერასოდეს იქნება – მაგრამ თანასწორი უფლებებით უნდა სარგებლობდნენ. ქალს (ისევე როგორც მამაკაცს), ალბათ, უნდა უნდოდეს, რომ სანდო და გაწონასწორებული ადამიანი ყავდეს გვერდით. “კაცურიც” ამას ნიშნავს.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ჩემს მეორე ცოლს ვეუბნებოდი: “თუ ყოველდღე ყვერებს დამაჭრი, როგორღა გვექნება სექსუალური ცხოვრება”. საერთოდ, ბევრი გადარეული ქალი ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში, გიჟი – ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით. მაგრამ საინტერესოა, რადგან სადღაც მიყავხარ ამ გიჟებს, სადღაც, სათავგადასავლო მოგზაურობაში. რეალობასთან შეჯახებაა შემდეგ რთული. წეღან რაციონალური გიჟი რომ ახსენე, მაგ ტიპის ქალები არ გამომიცდია.
ოლგა ბაბლუანი: მითხარი, რომ “შენი წიგნი” ჯერ არ დაგიწერია.
ფრედერიკ ბეგბედერი: ამის გამო, თავს უბედურად ნამდვილად არ ვგრძნობ. მაგრამ, ალბათ, “კომფორტულად” ცხოვრების ბრალია…
ოლგა ბაბლუანი: ფრედერიკ, მოდი, ჟურნალ “12”-ის ყდისთვის გადაგიღებ ფოტოს.
ფრედერიკ ბეგბედერი: გადავიღოთ.
ფოტო იქვე, რესტორანში, ტყავის ყავისფერ სავარძელში გადავუღე. შავი სათვალე გაიკეთა, ჯემპრი გაიხადა, ნაცრისფერ მაისურზე ასეთი წარწერა ქონდა: “I ონლყ ლოოკ სინცერე” და ამ დროს ნამდვილ “კავკასიელს” (ვაკელს, როგორც ვეხუმრე) დაემსგავსა.
